خوب.امروز پیش دکترمتخصص مغز و اعصاب رفتم برا سردرد و ورم سرم.پای منم دید و سریعا بهم گفت چرا تهران نمیری؟یش متخصصی که عملت کرده.زخم پات اصلا در حالت خوبی نیست و عفونتش زیاده.احتمالا چندروزی بستریت کنن و زخم رو به یه حالت نرمال برسونن.

احتمالا هفته دیگه اینوقت تهران باشم.حالا یا بیمارستان یا خونه اقوام...

انقده موهای بدنم خنده داره!!!!یه قسمتش سیاهه بقیه اش سفیده!!یا یه قسمتش سفیده بقیه اش سیاهه!!!

اصلن در اثر این کپسول های سوتنت تمام موهام عجیب غریب شده!!!

وای!!!!نمی دونم چرا من اینجوریم؟؟؟؟!!!!

از زیاد مهمون اومدن خونه مون خسته شدم و دوست ندارم کسی برا پرسیدن احوالم و خبرگیری از من بیاد خونه مون.خداکنه سال دیگه با سلامتی برم دانشگاه و دیگه از این مهمونیا خبری نباشه.حداقل اینجوری راحت تر زندگی می کنم.بی دردسر تر.آزادتر....

کمی آهسته با من باش آرامم کنارت من

دلم می گیرد از دنیا؛دلم می لرزد از رفتن

تولد مولی الموحدین حضرت علی علیه السلام مبارک.

روز پدر و روز مرد هم مبارک.

خوب هفته قبل مثل این روزا (شرمنده ام)خون دماغ داشتم شدید.اگه جلو دماغم رو می گرفتم خون مونده از حلقم میزد بیرون.هیچی دیگه 3-4 روز اینطوری بود.تا اینکه سه شنبه شب رفتیم پیش دکتر متخصص منو که دید نامه نوشت برا اورژانس.رفتیم اورژانس وهمون شب  بستری شدم 1شب اونجا بودم برا فرداش منو با ماشین آمبولانس بردن یه بیمارستان دیگه و کلی روز اونجا بودم تا یکشنبه منو آزاد کردن(مرخص کردن).هیچی منم از لپ تاپم دور بودم بدون اینترنت نتونستم بیام مطلب بذارم.

اولش 2-3 تا نکته بگم بعد داستان رو تعریف کنم:من نه دختر خیلی خوبیم نه دختر بد اما از حد و حدود شرعی سعی میکنم خارج نشم. کاردانی دوره سرخوشی وراحتی من بود.چون رشته ام رو دوست نداشتم اصلا درس نمیخوندم.من از ریاضی متنفرم(البته عذرخواهم از ریاضی خونده ها نظر من اینه).ترم اول که ریاضی داشتیم من افتادم و ترم 3 دوباره ریاضی برداشتم.استادمون منو دوست داشت و بهم گفت اگه زنگ میزدی بهم من نمره قبولی حتما بهت میدادم.خلاصه ترم سوم هم ریاضیمو افتادم(بچه خنگی نیستم ولی علاقه ای به خوندن ریاضی و حل مساله هاش ندارم) و بهش زنگ زدم و نمره گرفتم.

خلاصه استاد شماره منو داشت و من هم شماره اونو سیو کرده بودم.یه آقای جوون جنتلمنگ!!!!بود.

یه روز من و دوستم تو سایت دانشکده نشسته بودیم و کار میکردیم که یه دفعه یک اس ام اس زیبا برا من اومد از طرف استاد!منم خوب میدونستم بعد اون همه زنگ و پیامک حتما استاد شماره منو داره یا سیو کرده.خوب منم یه اس ام اس فلسفی جوابشو دادم.چندتایی اس فرستاد منم جواب های فلسفی بهش میدادم.اس بعدیش این بود:(میگن خورشید چون درخشانه و همیشه هست خیلی دیده نمیشه.مثل ستاره باش تا همه تو تاریکی شباشون دنبالت بگردن). من از رو سرم داشتم شاخ در می آوردم.آخه نه این استاد آدم آزاد و ول و همه کاره ای بود و دیده میشد.نه تیپ و رفتار و کارهای من به یه دختر خیلی خیلی آزاد میخورد که استاد فکرکنه با من می تونه انقدر راحت باشه.من جواب اسشو ندادم.بعد چنددقیقه استاد دوباره بهم اس داد که چرا جواب نمیدی.منم اولین جوابی که به ذهنم رسید و براش نوشتم این بود که سعی دارم ستاره شدن رو یاد بگیرم(که خودم میدونم اصلا جواب درستی نبود).استاد جواب داد شما همینجوریشم ستاره هستید!!یکی دو تا پیام داد که من جوابشو ندادم.پیام بعدیش این بود که:(میگن چون نارنگی پوستش زود کنده میشه پیش مرگ همه میوه هاست.پس نارنگیتم هلو).من دیگه واقعا مغزم هنگ کرده بود و دوستم هم همینطور. 

بهترین کاری که میشد بکنم این بود که یه اس منطقی بفرستم.متن اس من این بود(میگویند دست استادت را ببوس چون هم پرورش دهنده توست هم جای پدر تو).

استاد بعد چند لحظه پیام داد:منظورت چیه؟؟تاجایی که من یادمه نه تو استاد من بودی نه من استاد تو.پس این پیامت یعنی چی؟؟؟.منم جواب دادم:ولی تا جایی که من یادمه این شماره استاد ریاضی من استاد...بوده.این اس رو که فرستادم دیگه جوابی برا پیامم نیومد.اس بعدی من این بود که اشتباه میکنم ویکی دو تا اس دیگه که جواب نگرفتم و اس ها بدست استاد نرسید.بعد از این گندی که زده بود گوشیشو خاموش کرده بود تا فردا صبحش ساعت6 که گوشیش رو که روشن کرد  و اس های منو که دید بشدت ازم عذز خواهی کرد.....

ولی هروقت که یادم میاد کلی میخندم....

دیروز زنگ زدم خونه خواهرم.دلم فوق العاده زیاد برا علی(پسر خواهرم که3.5سالشه)تنگ شده بود بعد صحبت با خواهرم با علی حرف زدم.

بهش گفتم:چرا نمیای خونه ما؟چرا با بابات رفتی روستا؟؟

علی:خوب بابام گفته بریم روستا منم باهاش رفتم.

خوب چرا نیومدی خونه ما؟من دلم برات خیلی تنگ شده!

علی:خوب من که دلم برا تو تنگ نشده!!!!!

هیچی دیگه منو زد به دیوار و دیگه هم جمع نشدم!!!بچه هم انقدر پر زبون!!!

اینک اما من کجــای عالمم؟؟؟

من کدامین نسل جدم آدمم؟؟؟

سر سفره شام بابام برا عوض شدن هوا و شوخی کردن گفت امشب تو مسجد محله مون در مورد ثبت نام اعتکاف حرف میزدن.تارا بیا ثبت نامت کنیم واسه اعتکاف.منتظر لبخند من بودن که خیلی سریع گریه ام گرفت.

من پارسال اصلا روزه نگرفتم و پریسال17 روز نتونستم روزه بگیرم(بدلیل عوارض شیمی درمانی و رادیوتراپی).دو ساله که عقده روزه گرفتن تو دلم مونده.چقدر دلم می خواد دوباره روزه بگیرم.و با دعای مخصوص روزه ام رو باز کنم....

خداکنه دوباره بتونم از ماه رمضان استفاده کامل ببرم...

خوب فرا رسیدن ماه رجب و جشنهای رجبیه به همه مبارک....

داستان برمیگرده به خیلی سال پیش!!!!حدودا عهد دایناسورها :)

من اول ابتدایی بودم شایدم قبل مدرسه رفتنم بود.من و مامانم و زهرا(خواهر بزرگم)رفته بودیم خونه عمه ام(یه روستایی تو شهرستانهای کناری خودمون)من و زهرا و طیبه دختر عمه ام لب جوی آبی که تو باغشون رد میشد نشسته بودیم و گذر عمر میدیدیم!!!!بین باغها این جوی آب مشترک بود وبین دیوار باغ ها یه فاصله بود که اب به باغ همسایه میرفت.

زهرا و طیبه هم سن و سال بودن و من ازشون3-4سال کوچیکتر.قبل رفتن به خونه عمه ام مامان2جفت دمپایی خریده بود.یه جفت مال من یه جفت برا زهرا.همین طور که نشسته بودیم لب جو و داشتیم حرف میزدیم یه دفعه شدت آب زیاد شد و یه لنگه از دمپاییهای من از پام دراومد و آب بردش....

منم که دمپاییم تازه و نو بود شروع کردم به گریه کردن و وارد خونه عمه ام شدم و هی میگفتم دمپاییمو باید پیدا کنیم.....مامان و عمه ام هم برا اینکه دیگه ساکت بشم و گریه نکنم گفتن که با رضا(پسرعمه ام)بریم باغ های همسایه دنبال لنگه دمپاییم بگردم(البته این کار کاملا فرمالیته بود چون همه میدونستن که لنگه دمپایی من به درک پیوسته و پیدا نمیشه!!!).خلاصه من ورضا رفتیم تو باغ و از بین باغ های بعدی هی عبور میکردیم تا لنگه دمپاییمو پیدا کنیم..........از چندتا باغ که رد شدیم به یه باغ رسیدیم که یه آقای سیبیل کلفت با یکی دو نفر دیگه داشتن حرف میزدن و حرف از یه معامله گنده با سود خیلی زیاد بود.من و رضا وایستاده بودیم و تحت فیلم هایی که دیده بودیم فکر میکردیم که اینا قاچاقچی بچه ها یا قاچاقچی مواد مخدر هستن!!!!اصلا هم به ذهنمون خطور نکرد که اینا دارن کشمش و انگور معامله میکنن!!!!هیچی دیگه با ترس و لرز و سرعت زیاد باغ رو ترک کردیم(میترسیدیم از اینکه ما رو ببینن و مارو معامله کنن!!!!!) و برگشتیم خونه عمه ام.و منم دیگه اشک تو چشمام خشک شده بود!!!ولی داغ اون دمپایی هایی که دوست داشتم برا همیشه تو دلم موند...

اگر حس روییدن در تو باشد در کویر هم رشد خواهی کرد....

بررگرفته از وبلاگ دلم گرفتهwww.delshekssteh_farbod.loxblog.com

هیچ وقت اصراری نداشتم که نظر بگذارید برا پستام.به نظرم نظر گذاشتن بستگی داره به مهم بودن پستی که گذاشته میشه و حال و حوصله طرف مقابل.

اما هروقت وارد قسمت مدیریت وبلاگم میشم اولین قسمتی که برام جلب توجه میکنه قسمت نظرات  هست و برام خیلی مهمه که چند تا نظر گذاشتین.درسته اینجا دنیای مجازیه و خواننده های وبلاگ اصلا منو نمیشناسن اما نظرات و حرفاشون دلگرمم میکنه خیلی زیاد.

دوست دارم گاهی وقتا تو وبلاگم یه کمی از خاطرات گذشته ام بنویسم.از روزهای زندگیم که خیلی شاد و شنگول بودم....

دیروز رفتم پیش دکتر جراح.آقای دکتر وقتی منو دید که با عصادارم لنگان لنگان میرم پیشش خندید و گفت:تو که روز به روز داری بدتر میشی...منم خندیدم و گفتم چکار کنم جناب دکتر!!این تاثیر هی دکتر اومدن و رفتنمه!!!!.زخم پامو بررسی کرد و بعد گفت که چقد مدل بخیه زدنشون اشتباه بوده...حالا اگه اینجا ما همچین بخیه ای میزدیم دائم مورد سرزنش پزشک های تهرانی بودیم.چه کنیم که اونا همچین بخیه ای زدن!!!

برام دارو نسخه کرد.تو داروها -اسید استیک-وجود داشت که من با کلی ترس ولرز بهش نگاه می کردم! ولی از دیروز دارم استفاده اش میکنم خیلی شوزش و درد خاصی ایجاد نمیکنه(یا من خیلی پوست کلفت شدم که این درد و سوزش ها برام طبیعی شده)!!!

خوب امشب 2تا آهنگ دانلود کردم که خودم خیلی دوستشون دارم.-تمنای وصال-استاد مختاباد و -آهابوگو-که گیلکی هست و خیلی خوشگله.پیشنهاد میکنم حتما این آهنگ ها رو گوش کنید و لذت ببرید.

دیروز صبح وقت نماز خوندن گاز روی پامو که باز کردم رد زخمش باز شد و شروع کرد به بیرون دادن ضایعات!!!!با همکاری من و مامانم تمام عفونتی که داخلش ربود ریخت بیرون.درد پام و سوزشش از دیروز خیلی خیلی کم شده و دیگه بروفن برا تحمل دردش نمی خورم.اما چشمتون روز بد نبینه مثل معتادای کراکی یه زخم وسط ران پام باز شده که از نگاه کردن بهش میترسم!!!!!حتما فردا میرم دکتر برا درمانش.

خوب2تا از مطالبی رو که خیلی انرژی منفی داشت حذف کردم.دلم نمیخواست که خواننده های این وبلاگ اذیت بشن.دلتنگی و ناراحتی ها مال منه نه خواننده های وبلاگ.

درهرصورت اگه قبلا خوندینشون ازتون پوزش میطلبم.....

خوب.پریشب عروسی بود و من طبق نظر شورای عالی امنیت خونه(مامان و بابام)عروسی نرفتم و خونه موندم(اصلا آخه نمیتونستم راه برم حتی چند قدم).

دیروز هم رفتم پیش دکتر متخصص مغزواعصاب ودیسک وستون فقرات و نخاع!!!!چقدر طولانی شد!!دکتر واحدی جون دیگه.که آب قسمت ران پامو بکشه.دکتر قبل سرنگ زدن هی با دستش اطراف ناحیه های بخیه رو فشار میداد و منم آخ و وای میگفتم.آقای دکتر میگفت:من که آمپول نزدم.منم گفتم:میبینم ولی بشدت درد داره. هرچی آمپول زد و مکش کرد جز هوا چیزی داخل سرنگ نشد.هیچی دیگه!!!دکتر برام دارو نوشت و توصیه کرد کیسه آبگرم بگذارم و تو خونه فقط استراحت کنم.منم گفتم جناب دکتر من 2 هفته است تو خونه فقط استراحت میکنم!!!!!

از مطب با کلی لنگ لنگ زدن اومدم بیرون.یه چند دقیقه ای منتظر ماشینمون شدم.فشارم افتاد پایین و با کمک مامانم وسط خیابون(کنار خیابون) نشستم!!!!خانم هایی که از مطب اومدن بیرون منو که اونجوری دیدن برام از داخل مطب صندلی آوردن....بعدش بابام اومد و برگشتیم خونه.خونه مون هم پر مهمون!!!!

از دیروز هم دارم داروها رو مصرف میکنم.امروز هم خواهر بزرگم یه پماد خارجکی!!!برا گرفتگی پام آورده. باید ببینم نتیجه داروها چی میشه!